حتی تغییرات اندک در ساختارهای پاداش برای پاداش دادن به معلمان بر اساس معیارهای عینی عملکرد (مانند حضور و غیاب یا افزایش نمرات آزمون دانش‌آموز) می‌تواند با کسری از هزینه‌های یک کسب‌وکار، پیشرفت‌های اساسی در نتایج یادگیری ایجاد کند. با این حال، همه برنامه‌های پرداخت عملکرد احتمالاً مؤثر نیستند، بنابراین بسیار مهم است که فرمول‌های پاداش را به خوبی طراحی کنیم و مطمئن شویم که این طرح‌ها بینش‌هایی را از تئوری اقتصادی منعکس می‌کنند.

یکی از دلایل توجیه مداخله دولت در بازار آموزش این است که آموزش اثرات خارجی مثبتی ایجاد می کند. این اساساً به این معنی است که سرمایه گذاری در آموزش هم بازده خصوصی و هم اجتماعی را به همراه دارد. بازگشت خصوصی به آموزش شامل دستمزدهای بالاتر و چشم انداز شغلی بهتر است. بازده اجتماعی شامل رفتار طرفدار اجتماعی (به عنوان مثال، کار های داوطلبانه، مشارکت سیاسی) و اعتماد بین فردی است.

نیمه دوم قرن بیستم آغاز گسترش آموزش به عنوان یک پدیده جهانی بود. داده های موجود نشان می دهد که تا سال 1990 هزینه های دولت برای آموزش به عنوان سهمی از درآمد ملی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه به میانگین مشاهده شده در کشورهای توسعه یافته نزدیک بود. این گسترش جهانی آموزش در قرن بیستم منجر به کاهش تاریخی نابرابری آموزشی در سراسر جهان شد